Đuro Daničić (Đorđe J. Popović, Novi Sad, 4. april 1825 – Zagreb, 17. novembar 1882) bio je srpski filolog, branilac Vukovih pogleda i veliki poštovalac njegovog rada, kao i jedan od najznačajnijih radnika na proučavanju srpskog i hrvatskog jezika.

Filozofiju je izučavao u Požunu, a u Pešti i Beču pravne nauke. Međutim, susret sa Vukom Karadžićem, odredio je mladom pravniku drugačiji naučni i životni put. Posvetio se filologiji i već 1847. godine, objavio „Rat za srpski jezik i pravopis“. Umesto porodičnim, rad je potpisao prezimenom Daničić.

Zagovornik Vukove reforme srpskog jezika, silinom naučne misli dokazao je ispravnost Karadžićevih stavova i time mnogo doprineo prihvatanju stavova književnog reformatora. 1850. godine, kao dvadesetpetogodišnjak, objavljuje prvi deo kapitalnog dela „Mala srpska gramatika“.

U Beograd Daničić dolazi prvi put 1852. godine, ali ubrzo, na molbu kneza Miloša, vraća se u Beč, da bi nekoliko godina srpskom jeziku podučavao kneginju Juliju koju je otac poslao u austrijsku prestonicu na školovanje. Četiri godine kasnije Daničić se vratio u Beograd i od tada rukovodio Narodnom bibliotekom Srbije. Njegova postavka rada biblioteke bila je jednostavna: „nabaviti svaku srpsku knjigu, zatim svaku knjigu o srpskom narodu i od svakog razdela književnosti najvrsnije knjige, na bilo kom jeziku nabaviti“.

Nakon tri godine uspešnog bibliotekarskog rada, Daničić se posvetio profesuri na Liceju. U to vreme napisao je i objavio „Srpsku sintaksu“, delo kakvo do tada nije imao nijedan slovenski jezik i pokrenuo objavljivanje starih dela, želeći da bogatu srpsku književnu baštinu učini pristupačnijom. To su pre svih „Žitije svetog Save“ od Teodosija, „Žitije svetog Simeona i svetog Save“ Domentijana, „Životi kraljeva i arhiepiskopa srpskih“ Danila, „Nikoljsko jevanđelje “. Krajem te decenije objavljuje drugi deo „Male srpske gramatike“. Na opšte iznenađenje javnosti, Daničić je na kratko bio i sekretar Ministarstva unutrašnjih dela.

Izuzetni filolog bio je i plodan prevodilac: „Stari zavet“, na srpskom jeziku, njegovo je delo. U Beogradu je pripremio tri knjige „Rečnika iz književnih starina srpskih“ i objavio ih 1863. i 1864. godine. Kao ilustracija vrednog Daničićevog rada u afirmaciji reforme jezika i pravopisa, služi podatak da su, samo mesec dana nakon ukidanja zabrane Vukovog pravopisa, svi pismeni ljudi u Srbiji, poznavali novi pravopis. Svi su bili Daničićevi đaci!

Profesor Liceja, bibliotekar i filolog, ubrzo je postao sekretar Društva srpske slovesnosti, preteče Akademije nauka. Kada je u Zagrebu osnovana Jugoslavenska akademija znanosti i umjetnosti, Daničiću je bila poverena dužnost sekretara. 1873. godine, ponovo je na mestu šefa katedre za filologiju Velike škole u Beogradu. Tri godine kasnije priveo je kraju rad na „Osnovama i korenima srpskog jezika“ i objavio treći, završni deo „Male srpske gramatike“. U stvaralačkom opusu Đure Daničića, nalaze se „Korjeni“ (1877), „Oblici srpskog jezika“ (1863), kao i mnoštvo važnih akcenatskih studija (objavljenih mnogo kasnije).